گروه‌های اروپایی بزرگ، مانند رینگیر (Ringier)، پی‌پی‌تی گروپ (PPT Group)، یا دوگان مدیا اینترنشنال (Dogan Media International) کنار بازیگران بزرگ و کوچک داخلی، همچون اینتکت مدیا گروپ (Intact Media Group)، آرسی‌اس‌اند‌آر‌دی‌اس (RCS&RDS)، هات‌نیوز (Hotnews)، جی۴مدیا (G4Media)، رکوردر (Recorder)، رایز پروجکت (Rise Project) یا پرس‌وان (PressOne) در کشور حضور دارند. دورنمای رسانه‌ای رومانی بازتابی از رویه‌های جاری در جهان است: تعداد رسانه‌های چاپی در حال کاهش است و در همین حال رسانه‌های آنلاین و شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی در حال رشد و شکوفایی هستند. تصمیم‌های سردبیری معمولا تابع منافع مالکان رسانه است که رسانه‌ها را به ابزاری برای پروپاگاندا مبدل کرده است.

در رومانی رسانه‌ها استقلال ندارند و از تلاش برای دخالت در امان نیستند که به ویژه هنگام انتصاب مدیران رادیو و تلویزیون دولتی و همچنین روسای شورای ملی رسانه‌های دیداری و شنیداری مشهود است. ادبیات سیاسی خصمانه علیه روزنامه‌نگاران توسط حزب ملی‌گرا و عوام‌گرای  ای‌یو‌آر (AUR) باز تولید شده است.

قانون‌هایی که برای حفاظت از آزادی بیان و آزادی رسانه وجود دارد به گونه‌ای کارآمد اجرا نمی‌شود، در حالی که در تمام سطوح، از جمله در قانون اساسی، همراستا با استانداردهای اروپایی است. دخالت دادستان‌ها در کار روزنامه‌نگاران باعث آزار آنان می‌شود و دغدغه‌هایی جدی ایجاد می‌کند. دستگاه قضایی به گونه‌ای روزافزون سعی بر فشار به رسانه‌ها برای افشای منابع خود دارد. تعداد شکایات حقوقی نادرست‌کارانه رو به رشد است و تصمیم دادگاه‌ها همیشه به استانداردهای آزادی رسانه‌ها احترام نمی‌گذارد.

روش‌های تامین مالی رسانه‌ها معمولا غیرشفاف و حتی فاسد است. در حالی که بزرگ‌ترین شرکت‌های رسانه‌ای توانسته‌اند خودکفا باشند اما بیشتر آنها به منابع مالی خارجی وابسته‌اند که شامل کمک‌های دولتی می‌شود. اختصاص بودجه‌های دولتی به رسانه‌ها به طریقی غیرشفاف یک اقدام سیاسی رایج است که باعث اخلال در بازار شده و ماهیت نظارتی رسانه‌ها را مختل می‌کند.

روزنامه‌نگاری به نفع عموم مردم، بویژه درباره همه‌گیری کووید-۱۹ و اخیرا در ارتباط با جنگ در اوکراین، با رقابت از طرف کارزارهای اخبار نادرست و ضد اطلاعاتی روبه‌رو است که مورد هدایت برخی رسانه‌ها و سیاست‌مداران هستند. بعضی گروه‌ها در کشور به راحتی چنین ضد اطلاعاتی را باور می‌کنند که گاهی پروپاگاندای روسیه را پوشش می‌دهند و موجب عدم اعتماد به رسانه‌ها می‌شود.

امنیت روزنامه‌نگاران هنوز امری نگران‌کننده است چرا که اغلب هدف حمله، تهدید و ارعاب قرار می‌گیرند. کارزارهای بدنام کردن در مقیاس عمده و با مشارکت کنشگران سیاسی با هدف بی‌اعتبارسازی روزنامه‌نگاران مستقل راه می‌افتند. نظرداشت همچنان یک مشکل است و دستگاه‌های امنیتی سعی دارند نفوذ و قدرت خود را به بهانه جنگ در اوکراین گسترش دهند.