2023رده‌بندی
88/ 180
۵۹٫۳۳امتیاز:
شاخص سیاسی
94
54.66
شاخص اقتصادی
129
38.95
شاخص حقوقی
99
59.61
شاخص جامعه
87
63.95
شاخص امنیت
71
79.49
2022رده‌بندی
90/ 180
۵۹٫۱۷امتیاز:
شاخص سیاسی
93
55.48
شاخص اقتصادی
121
36.18
شاخص حقوقی
110
60.37
شاخص جامعه
86
69.55
شاخص امنیت
66
74.27

مغولستان که از اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی یک دموکراسی لیبرال است به اصل آزادی و تنوع رسانه‌ها احترام می‌گذارد اما قانون‌های آن هنوز از حفاظت‌های قانونی برای محرمانه بودن منابع روزنامه‌نگاران برخوردار نیستند و قانون‌های ناکامل درباره افترا باعث می‌شود شکایاتی نادرست‌کارانه علیه روزنامه‌نگاران طرح شود که خودسانسوری را تشویق می‌کند.

دورنمای رسانه‌ای

در مغولستان تلویزیون پرمخاطب‌ترین رسانه است و ۶۰ درصد بازار را در دست دارد. رسانه ملی مغولستان (Mongolian National Broadcaster) تنها گروه رسانه‌ای دولتی، شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی و همچنین چند سایت‌ خبری دارد و یکی از پرمخاطب‌ترین رسانه‌های کشور است. پرخوانننده‌ترین روزنامه‌ها اونودور (Unuudur = فردا)، اودرین سونین (Udriin sonin = خبرهای روزانه)، و زونی مدی (Zuunii Medee = خبرهای قرن) هستند. در همین حال، آژانس خبری مونتسام (Montsame News Agency) که ۶ نشریه به زبان‌های مختلف دارد، هنوز در تملک دولت است با وجود این که قانون آزادی رسانه مصوب ۱۹۹۸ مقرر می‌دارد این آژانس خبری باید به رسانه‌ای همگانی تبدیل شود و حکومت نباید مالک رسانه‌ها باشد.

زمینه سیاسی

مالکیت رسانه‌ها در مغولستان خیلی متمرکز است و شفاف نیست. بیشتر رسانه‌های مغولستان، چه دولتی و چه خصوصی، آشکارا وابستگی خود به دولت یا احزاب سیاسی را نشان می‌دهند. امکان رسانه‌ها برای ایفای نقش خود به عنوان ناظر با فشار از طرف سیاست‌مداران محدود شده است.

چارچوب حقوقی

در مغولستان بیش از نیمی از پرونده‌های علیه روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها افترا است. جریمه‌های مالی سنگین آنها را مجبور به خودسانسوری کرده است و از ایجاد و توسعه رسانه‌های مستقل و تحقیقی جلوگیری می‌کند. بسیاری از موارد اتهام به روزنامه‌نگاران برای پخش اطلاعات نادرست بر پایه جمع‌آوری امضا و شکایات مقام‌های سیاسی عالی‌رتبه، نمایندگان مجلس، کارمندان دولت و ادارات دولتی شکل گرفته است.

زمینه اقتصادی

برای بازاری متشکل از تنها سه میلیون نفر نزدیک ۵۰۰ رسانه وجود دارد که بیشتر آنها خصوصی هستند. مالکان رسانه‌های مغولستان فقط برای سود در این صنعت فعال نیستند بلکه به آن به عنوان ابزاری برای تدوین آرای سیاسی و حفظ منافع اقتصادی خود نگاه می‌کنند. در مغولستان دستمزد کم و کار زیاد روزنامه‌نگاران باعث می‌شود آنها بپذیرند برخی مطالب را در ازای دریافت مبلغی تولید کنند که منجر به آسیب زدن به اعتماد شهروندان به رسانه‌ها می‌شود. 

زمینه اجتماعی - فرهنگی

به دلیل نحوه پوشش مراسم‌های بزرگ سیاسی و کیفیت محتوای رسانه‌ها، شهروندان خیلی به آنها اعتماد ندارند. بنا بر نظرسنجی گزارش‌گران بدون مرز در سال ۲۰۱۶،  رادیو و تلویزیون همگانی ملی مغولستان (Mongolian National Public Radio and Television) با نرخ اعتماد ۴۴ درصد از بیشترین میزان اعتبار برخوردار است، در مقایسه با روزنامه‌ها که ۱۰ درصد و منابع خبری آنلاین که ۵ درصد اعتماد شهروندان را کسب کردند. 

ایمنی

بسیاری از روزنامه‌نگاران در ارتباط با کار خود تهدید، فشار، یا توهین را تجربه کرده‌اند و چند مورد از اذیت و آزار و خشونت‌ورزی علیه آنان گزارش شده است.