دورنمای رسانه‌ای لسوتو با عدم استقلال آن شناخته می‌شود. این کشور ۱۰ هفته‌نامه (۹ هفته‌نامه خصوصی و یک دولتی) دارد اما یکی از اندک کشورهای آفریقا است که هنوز روزنامه ندارد. رسانه‌های شنیداری و تصویری نیز از سال ۱۹۹۷ به تدریج در حال افتتاح هستند و اکنون ۲۶ ایستگاه رادیویی دارد که از این میان دو رادیو دولتی و شش ایستگاه دیگر محلی هستند، و همچنین تلویزیون ملی که در سال ۱۹۸۸ تاسیس شد. رسانه‌های حکومتی همچنان به طور عمده در مهار دولت و سیاست‌مداران هستند. برنامه‌های خبری آنلاین تقریبا با محدودیت مواجه نیستند ولی دسترسی به اینترنت محدود است چون زیرساخت‌های مورد نیاز برای آن وجود ندارد و هزینه اتصال به اینترنت گران است.

روزنامه‌نگاران بیشتر هدف کارزارهای ایجاد ترس قرار می‌گیرند و گزارش‌دهی تحقیقی از عملکرد سیاست‌مداران دشوار است. یکی از روزنامه‌های دولتی به دستور وزیر دولت تعطیل شد چون جرات کرده بود تصویری از رهبر حزب مخالف را در صفحه نخست خود منتشر کند. خودسانسوری رایج است و برخی روزنامه‌نگاران برای جلوگیری از سانسور مجبور شدند راه تبعید را در پیش بگیرند. 

در سال ۲۰۱۸ لسوتو به جمع اندک کشورهایی پیوست که از توهین و افترا جرم‌زدایی کردند. با این وجود در سال ۲۰۲۱ قانون رسانه جدیدی تصویب کرد که بسیاری از قوانین دیگری را باطل نکرد که همچنان می‌توانند موجب تضعیف روزنامه‌نگاری شوند. پیشنهادی برای قانونی کردن دسترسی به اطلاعات که نخستین بار در سال ۲۰۰۰ مطرح شد، هرگز به تصویب نرسید. 

نشریه‌ها و رادیو که به خاطر هزینه پایین انتشار و درصد بالای بی‌سوادی در بین شهروندان گسترده‌ترین رسانه‌ها هستند همچنان به تبلیغات بخش دولتی متکی هستند که به گونه‌ای روزافزون باعث شده است از مواضع دولت پیروی و کمتر انتقاد کنند. 

در سال‌های اخیر آزار و اذیت روزنامه‌نگاران بیشتر شده است و حملات فیزیکی نادر نیست. در سال ۲۰۲۱ چند مورد از خشونت پلیس علیه روزنامه‌نگاران وجود داشت، از جمله موردی که در ماه نوامبر اتفاق افتاد و روزنامه‌نگاری پس از نوشتن مقاله‌ای درباره یک سرقت سلاح، شکنجه و با کیسه پلاستیکی خفه شد. در سال ۲۰۲۰ هنگام پوشش اعتراضی مردمی یک خبرنگار مورد شلیک پلیس قرار گرفت و چند همکار او به نحوی خودسرانه بازداشت شدند.