علی‌رغم تعداد زیاد رسانه‌ها، حدود ۵۰۰ رسانه، هنوز تولید گزارش‌های مستقل و انتقادی در کامرون خیلی دشوار است. روزنامه‌های اصلی مسجر (Le Messager)، ژور (Le Jour)، گاردین پست (The Guardian Post)، وکس دو سنتر (La Voix du Centre)، کورنت چلنجز (Current Challenges) و روزنامه حکومتی کامرون تریبون (Cameroon Tribune) هستند. شناخته‌شده‌ترین شبکه‌های رادیو تلویزیون از میان بسیاری از شبکه‌های خصوصی شامل تلویزیون اکویناکس (Equinoxe TV)، کانال ۲ بین‌المللی (Canal 2 International)، سیانتو (Siantou) و رویال اف‌ام (Royal FM) است. شبکه رادیو تلویزیون حکومتی سی‌آرتی‌وی (CRTV) نیز به عنوان سخنگوی دولت عمل می‌کند که برای چهل سال گذشته در دست رئیس‌جمهور پل بیا (Paul Biya) بوده است.

غیرممکن است رسانه‌ها بتوانند سیاست خبرنگاری مستقل و انتقادی را پیش بگیرند بدون این که در معرض تهدید و آزارهای جدی قرار نگیرند اگر گزارش‌های آنها منافع دولت و نمایندگان آن را به مخاطره اندازد. این فضا باعث تقویت خودسانسوری و باعث می‌شود اکثر رسانه‌ها از موضع‌های مقامات و افراد نزدیک به آنها پیروی کنند. رئیس‌جمهور تمام اعضای شورای ملی ارتباطات، نهاد تعیین مقررات رسانه‌ها، را منصوب می‌کند.

برای آزار و اذیت روزنامه‌نگاران اغلب قانون‌ها دور زده می‌شوند و گاهی از دادگاه‌های ویژه برای محاکمه آنها استفاده می‌شود. این امر درباره دبیر کل سابق سی‌آرتی‌وی صادق است که از سال ۲۰۱۶ در بازداشت به سر می‌برد به نحوی که سازمان ملل آن را خودسرانه توصیف کرده است و محاکمه او در دادگاه کیفری ویژه برگزار شد. برای حبس خبرنگار رادیو بین‌المللی فرانسه (Radio France Internationale) به مدت دو سال و نیم هم از قانون تروریسم مصوب ۲۰۱۴ و دادگاهی نظامی استفاده شد.

روزنامه‌نگاری شغلی پرمخاطره در کامرون است و به همین خاطر استقلال خبرنگاران تضعیف شده است. مقداری کمک‌های مالی دولتی به رسانه‌ها می‌شود ولی میزان آن کافی نیست و فقط برای رسانه‌هایی موجود است که آرای دولت را بازتاب می‌دهند. امری رایج است که متحدان دولت رسانه‌های کاملا جدید ایجاد کنند تا رسانه‌هایی که گزارش‌های آنها خیلی نسبت به دولت انتقادی بوده است را از نظر اقتصادی تضعیف کنند.

رسانه‌های بیشتر و بیشتری با زمینه قومی یا مذهبی در حال ایجاد است که منجر به دوقطبی شدن آرای عمومی می‌شود و تبعیض و توهین را ترویج و تشویق می‌کند.

روزنامه‌نگاران کامرونی همواره در معرض تهدید و حملات کلامی و جسمی، بازداشت، حکم سکوت، و حتی قتل قرار دارند. دو روزنامه‌نگار، پاول چوتا (Paul Chouta) و امانوئل بامباگ باگ ماتیپ (Emmanuel Mbombog Mbog Matip) بالاخره در سال ۲۰۲۱ آزاد شدند بعد از آنکه به اتهام افترا به ترتیب ۲۴ و ۱۶ ماه را در حبس به سر بردند. روزنامه‌نگاران مناطقی در غرب کشور که انگلیسی صحبت می‌کنند اغلب به همکاری با جنبشی تجزیه‌طلبانه متهم می‌شوند که در چند سال اخیر در آن منطقه پدید آمده است. یکی از این روزنامه‌نگاران در سال ۲۰۱۹ بازداشت شد و چند روز بعد در حالی که بدون اجازه تماس در حبس به سر می‌برد جان باخت. تحقیقات مستقلی که وعده داده شد هرگز انجام نشد.