مکزیک یکی از متمرکزترین مالکیت رسانه‌های دنیا را دارد و ورود رسانه‌های کوچک‌تر و مستقل به عرصه رسانه خیلی دشوار است. عرصه مخابرات در سیطره تلمکس (Telmex) و رسانه‌ها در سیطره تلویزا (Televisa) هستند و مطبوعات به گونه‌ای قابل توجه توسط ارگانیزاسیون ادیتوریال مکزیکانا (Organización Editorial Mexicana) هدایت می‌شوند که مالک ۷۰ روزنامه، ۲۴ ایستگاه رادیویی و ۴۴ وبسایت در مکزیک است. اما شمار روزنامه‌نگاران مستقلی که گزارش‌های خود را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند رو به افزایش است.

رییس‌جمهور لوپز اوبرادور و سایر مقام‌های دولتی ادبیاتی تهاجمی و توهین‌آمیز را علیه رسانه‌ها به کار می‌گیرند و پی‌در‌پی روزنامه‌نگاران را به ترویج آرا و سیاست‌های مخالفان دولت متهم می‌کنند. آنها برنامه‌‌ای جدید در روزهای چهارشنبه پخش می‌کنند که «افرادی که خبرهای نادرست ارائه می‌دهند کیستند؟» نام دارد و تلاشی دیگر از سوی دولت برای بی‌اعتبار کردن روزنامه‌نگاران است. رییس‌جمهور در سه سال دولت خود از روزنامه‌نگاران انتقاد کرده است که حرفه‌ای نیستند و رسانه‌های مکزیک را «جانب‌دار»، «غیرمنصفانه» و «پس‌مانده روزنامه‌نگاری» توصیف کرده است.  

آزادی رسانه‌ها در قانون اساسی مکزیک تضمین و توسط قانون آزادی رسانه‌ها مصوب ۱۹۱۷ تحکیم شده است. در عمل هیچ قانون آشکاری برای محدود کردن یا سانسور آزادی رسانه‌ها وجود ندارد و سانسور تحمیلی بر روزنامه‌نگاران با تهدید و حمله مستقیم علیه آنها انجام می‌شود تا آنکه با شکایات حقوقی، زندانی کردن، یا حکم به تعلیق فعالیت‌های آنان باشد. 

اقتصاد مکزیک متنوع است و شامل صنایع فناوری‌های پیشرفته، تولید نفت، استخراج معادن و کارخانه‌های تولیدی می‌شود. گرچه این کشور پس از برزیل دومین اقتصاد بزرگ آمریکای لاتین است اما از همه‌گیری کووید-۱۹ ضربه سختی خورد و بین ماه‌های مارس تا دسامبر ۲۰۲۰ بیش از ۲ میلیون شغل را از دست داد. روزنامه‌نگاران مجبور به پیدا کردن منابع دیگری برای درآمد شدند و سعی کردند کار خود را به عنوان روزنامه‌نگار آزاد ادامه دهند.

مکزیک کشوری عظیم است و پرجمعیت‌ترین شهرهای دنیا را دارد، از این میان می‌توان به مکزیکو سیتی و حداقل هفت شهر دیگر اشاره کرد که بیش از یک میلیون نفر سکنه دارند. از گذشته برای عموم مردم اصلی‌ترین منبع دریافت اطلاعات تلنولاس (telenovelas) است که مخاطبان بسیاری دارد و حلقه ارتباطاتی میان رسانه‌های جمعی و شهروندان است. لویزا که شرکتی خصوصی و خانوادگی و نزدیک به دولت است، بزرگ‌ترین عرضه کننده منابع این رسانه‌هاست.

هم‌دستی  مقام‌های دولتی و سازمان‌های مجرمانه خطری جدی علیه امنیت روزنامه‌نگاران است و نظام قضایی را در تمام سطوح آسیب پذیر کرده است. روزنامه‌نگارانی که درباره  موضوع‌های حساس سیاسی یا  جنایات سازمان‌یافته کار می‌کنند، به ویژه در سطوح محلی، اخطار و تهدید دریافت می‌کنند و بیشتر در خون‌سردی کامل به قتل می‌رسند. برخی هم ربوده می‌شوند و دیگر هرگز دیده نمی‌شوند یا برای تضمین بقای خود به خارج از کشور فرار می‌کنند. رییس‌جمهور لوپز اوبرادور هنوز اصلاحات لازم برای مقابله با خشونت علیه روزنامه‌نگاران و بخشودگی خاطیان را انجام نداده است. از سال ۲۰۰۰ بیش از ۱۵۰ روزنامه‌نگار در مکزیک به قتل رسیده‌اند.