توگو با ۲۳۴ روزنامه و مجله، ۹۴ ایستگاه رادیویی و ۱۲ شبکه تلویزیونی دورنمای رسانه‌ای غنی و متنوعی دارد. شناخته‌شده‌ترین روزنامه‌ها نظیر روزنامه خصوصی لیبرته (Liberté) و روزنامه حکومتی توگو-پرس (Togo-Presse) نسخه‌های زیادی می‌فروشند. تلویزیون توگولیز (Télévision Togolaise)، تنها شبکه دولتی تلویزیون در کشور بیشترین بینندگان را دارد. با این وجود علی‌رغم وجود رسانه‌هایی بسیار، از جمله سایت‌های خبری آنلاین، بیشتر آنان تحت نفوذ سیاسی فعالیت می‌کنند. 

وضعیت آزادی رسانه‌ها به دورنمای سیاسی وابسته است. هنگام کارزارهای انتخاباتی خودسانسوری خیلی در میان روزنامه‌نگاران رواج می‌یابد، خبرنگارانی که همواره تحت فشار هستند. سیاستمداران و افراد حکومتی نفوذ زیادی بر نحوه ارائه خبرها دارند. حزب حاکم تمام دبیران رسانه‌های حکومتی و همچنین رییس نهاد نظارت و تنظیم مقررات برای رسانه‌ها را منصوب می‌کند.

حکومت آزادی رسانه را به رسمیت می‌شناسد و آن را تضمین می‌کند. از ۲۰۰۴، قانون رسانه دیگر مجازات زندان را برای تخلفات در نظر نمی‌گیرد اما این قانون معمولا دور زده می‌شود. ادبیات برگرفته در قانون مصوب ۲۰۲۰ استقلال روزنامه‌نگاری و دسترسی روزنامه‌نگاران به اطلاعات را تضمین می‌کند به شرطی که به «اطلاعات محرمانه دفاعی» احترام بگذارند. دسترسی به اطلاعات همچنان برای روزنامه‌نگاران، به ویژه کارمندان رسانه‌های خصوصی که منتقد مقام‌های دولتی هستند دشوار است، به ویژه اگر خبر درباره خود دولت باشد. 

رسانه‌ها با مشکلات مالی جدی مواجه هستند، وضعیتی که با همه‌گیری کووید-۱۹ وخیم‌تر هم شده است. نطارت کننده رسانه‌های توگو (The Togolese Media Observatory) که نهادی اخلاقی در بالاترین سطح تنظیم مقررات کشور است به دلیل فقدان بودجه کافی واقعا کارآمد نیست.

با وجود این که روزنامه‌نگاران می‌توانند تقریبا درباره هر موضوعی بدون ترس از اقدامات تلافی‌جویانه کار کنند اما ترجیح می‌دهند از اموری که تابو تلقی می‌شوند، مانند فساد، امور نظامی و رییس‌جمهور و خاندان او، اجتناب کنند. 

امنیت روزنامه‌نگاران در توگو همچنان یک دغدغه است، به ویژه برای روزنامه‌نگاران تحقیقی که درباره فساد یا امور دولتی گزارش می‌دهند. آنها ممکن است قربانی اقدامات تلافی‌جویانه مستقیم و جدی شوند، کما این که در سال ۲۰۲۱، در مورد دو سردبیری اتفاق افتاد که برای چند هفته بازداشت شدند. مرتب به روزنامه‌نگاران فشار آورده می‌شود یا به آنها مشوق‌هایی پیشنهاد می‌شود تا به نفع سیاست‌های دولت گزارش دهند. اگر مقاومت کنند موضوع نظرداشت جدی قرار می‌گیرند، همانطور که در پرونده پگاسوس (Pegasus) هم نشان داده شد.