آزادی رسانه‌ در قانون تضمین شده است و آرژانتینی‌ها به این اصل احترام می‌گذارند. دو روزنامه اصلی کلارین (Clarín) و ناسیون (La Nación) هستند. وبسایت خبری اینفوبی (Infobae) و شبکه تلویزیون خصوصی تلفه (Telefe) نیز خیلی محبوب هستند. با این وجود، تنوع آرای مطرح در آنها به تمرکز بالای رسانه‌ها، تبلیغات دولتی و خصوصی، و مفهوم فراحزبی رسانه‌های همگانی در نظر همه طیف‌های سیاسی بستگی دارد. در فقیرترین استان‌ها، چارچوبی که برای انجام روزنامه‌نگاری تعبیه شده است به دلیل پیوستگی منافع دولت با تجارات رو به زوال گذاشته است. 

آزادی بیان اصلی است که آرژانتینی‌ها به آن احترام می‌گذارند و کمابیش همه طبقات سیاسی به اجبار یا اختیار از آن حمایت می‌کنند. در چند دهه گذشته، مخالفان سیاسی دولت تاثیری مستقیم بر نظام رسانه‌ای کشور داشتند. دوقطبی شدن رسانه‌ها که از منافع سیاسی و اقتصادی نشات می‌گیرد باعث تضعیف بحث و مناظره می‌شود. به دلیل افراطی شدن نظرها، مخالفت نظام‌مند و فقدان بحث و مناظره، برخی از موضوع‌ها به دست فراموشی سپرده شده‌اند.  

آزادی رسانه و آزادی بیان در قانون اساسی تضمین شده‌اند. از ۱۹۸۳، وقتی دموکراسی دوباره به کشور برگشت، قوه مقننه در حال کنار گذاشتن پس‌مانده‌های خودکامگی جاری در دهه‌های گذشته بوده است. جرایم تحقیر کردن، تهمت زدن، و توهین کردن از قانون کیفری حذف شدند. مجازات انتشار اطلاعات نادرست یا افتراآمیز هم به دادگاه‌های مدنی محدود شده است. محرمانه بودن منابع و مخفی‌کاری حرفه‌ای تضمین شده‌اند. اقدام‌های قانونی برای محدود کردن قدرت سانسور، استفاده تجاری از اطلاعات، احترام به حریم خصوصی، و انتشار خبرهای نادرست در گوگل، فیسبوک، توییتر و سایرین خیلی کم بوده است یا اصلا وجود ندارد. 

رسانه‌های آرژانتینی نیز در دهه گذشته از دشواری‌های مدام اقتصادی در امان نبودند که باعث شده است استخدام در این عرصه متزلزل‌تر شود. قدرتمندترین رسانه‌ها به گروه کوچکی از شرکت‌های بزرگ تعلق دارند که رابطه‌هایی با صنعت مخابرات، استخراج نفت و توسعه پروژه‌های همگانی دارند. بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ کمابیش همه قانون‌های ضد تمرکز مالکیت رسانه‌ها و عدم تضاد منافع لغو شدند. حکومت از طریق تبلیغات، بخشودگی مالیاتی و اعطای قرارداد نقشی مبهم در حمایت از تنوع رسانه‌ها ایفا می‌کند.

آرژانتین کشوری پر از تضادهای جدی است که یک کلان‌شهر بوینس آیرس، بیست شهر متوسط و قلمروهای گسترده‌ای با جمعیتی کم تراکم دارد. در حالی که تمام کشور به فرهنگ و رسانه دسترسی دارند اما شرایط قابل قبول برای انتشار اطلاعات و انجام روزنامه‌نگاری از جایی به جای دیگر بسیار متفاوت است.

هیچ موردی از بازداشت یا قتل روزنامه‌نگاران ثبت نشده است و حمله‌های جسمی جدی علیه آنها خیلی نادر است. حمله به روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها یا تهدید آنها منجر به خشم شهروندان و سیاست‌مداران می‌شود. با این وجود، هنگام تظاهرات‌های بزرگ روزنامه‌نگاران می‌توانند قربانی خشونت پلیس شوند یا به دست سازمان‌های مجرمانه (مواد مخدر، قاچاق انسان) تهدید شوند. در مناطق و استان‌های فقیر هم ممکن است کار آنها مورد مداخله نیروهای شبه پلیس قرار گیرد.