مالکیت شدیدا متمرکز و غیرشفاف رسانه‌ها، دو قطبی شدن، فقدان سیاست‌های دولتی برای حمایت از کثرت‌گرایی و تنوع رسانه‌ها، و دستمزد اندک برای روزنامه‌نگاران از تهدیدهای اصلی آزادی بیان در آرژانتین است. این فضا برقراری روابط با قدرت را تشویق می‌کند و باعث می‌شود دولت و بخش خصوصی راحت‌تر بتوانند با اختصاص هزینه‌های تبلیغات از فشار برای رسانه‌ها بهره بگیرند و همچنین استفاده حزبی از رسانه‌های ملی، محلی و دولت‌های محلی را تسهیل می‌کند.
دورنمای رسانه‌ای
آزادی بیان و آزادی رسانه در قانون تضمین شده است اما به دلیل فقدان سیاست‌های دولتی و تمرکز مالکیت رسانه‌ها در دست عده‌ای اندک، رسانه‌ها از تنوع و کثرت‌گرایی محرومند. گروه کلارین (Clarín) بزرگ‌ترین بازیگر عرصه رسانه در کشور است و نفوذ زیادی در آن دارد. روزنامه ناسیون (La Nación)، وبسایت خبری اینفوبی (Infobae) و شبکه تلویزیون خصوصی تلفه (Telefe) خیلی محبوب هستند. در برخی استان‌های خیلی دور از بوینس آیرس روابط نزدیک میان دولت و منافع تجاری بر آزادی بیان تاثیر می‌گذارد و آزادی رسانه‌ها را حتی محدودتر هم می‌کند.
زمینه سیاسی
آزادی بیان اصلی است که آرژانتینی‌ها به آن احترام می‌گذارند و کمابیش همه طبقات سیاسی به اجبار یا اختیار از آن حمایت می‌کنند. اما در چند دهه گذشته، دوقطبی شدن و نزاع سیاسی که از منافع سیاسی و اقتصادی نشات می‌گیرد تاثیری مستقیم بر رسانه‌ها داشته و کیفیت گزارش‌گری و تحلیل آنان را تضعیف کرده است. ترویج نفرت و خشونت هم جایی برای خود در رسانه‌های مختلف با مواضع متفاوت پیدا کرده است. موضوع‌های حساس مرتبط با طیفی از مسائل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی از عرصه بحث و مناظره عمومی کنار گذاشته شده‌اند و به جای آن اکنون کل توجه رسانه‌ها روی شهرهای بزرگ، بویژه بوینس آیرس است.
چارچوب حقوقی
آزادی رسانه و آزادی بیان در قانون اساسی تضمین شده‌اند. از ۱۹۸۳، وقتی دموکراسی دوباره به کشور برگشت، قوه مقننه در حال کنار گذاشتن پس‌مانده‌های خودکامگی جاری در دهه‌های گذشته بوده است. جرایم تحقیر کردن، تهمت زدن، و توهین کردن از قانون کیفری حذف شدند. مجازات انتشار اطلاعات نادرست یا افتراآمیز هم به دادگاه‌های مدنی محدود شده است. محرمانه بودن منابع و مخفی‌کاری حرفه‌ای تضمین شده‌اند. با این وجود هنوز تلاش‌هایی برای ساکت کردن روزنامه‌نگاران با ابزارهایی فرعی مانند فشار اقتصادی صورت می‌پذیرد. و هنوز هیچ پیشرفتی در قانون‌گذاری برای محدود کردن سانسور، تجاری کردن اطلاعات، نقض حریم خصوصی و اشاعه اخبار نادرست حاصل نشده یا پیشرفت‌های خیلی اندکی بوده است.
زمینه اقتصادی
رسانه‌های آرژانتینی نیز در دهه گذشته از دشواری‌های مدام اقتصادی در امان نبودند که باعث شده است استخدام در این عرصه متزلزل‌تر شود و منابع مالی به سختی تامین شوند. قدرتمندترین رسانه‌ها به گروه کوچکی از شرکت‌های بزرگ تعلق دارند که رابطه‌هایی با صنعت مخابرات، استخراج نفت و توسعه پروژه‌های همگانی دارند. بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ کمابیش همه قانون‌های ضد تمرکز مالکیت رسانه‌ها و عدم تضاد منافع لغو شدند. علی‌رغم این که دولت رسما از تنوع رسانه‌ها حمایت می‌کند اما از طریق تبلیغات، بخشودگی مالیاتی و اعطای قرارداد نقشی مبهم در حمایت از تنوع رسانه‌ها ایفا می‌کند. نهادهایی که قرار است از حقوق مردم دفاع کنند و بر بازار ارتباطات و مخابرات نظارت داشته باشند خیلی به دولت وقت وابسته‌اند.
زمینه اجتماعی - فرهنگی
آرژانتین کشوری پر از تضادهای جدی است که یک کلان‌شهر بوینس آیرس ( میزبان ۳۰ درصد جمعیت کشور)، بیست شهر متوسط و قلمروهای گسترده‌ای با جمعیتی کم تراکم دارد. در حالی که تمام کشور به فرهنگ و رسانه دسترسی دارند اما شرایط انتشار اطلاعات و انجام روزنامه‌نگاری از جایی به جای دیگر بسیار متفاوت است.
ایمنی
از سال ۲۰۰۰ هیچ موردی از بازداشت یا قتل روزنامه‌نگاران ثبت نشده است و حمله‌های جسمی جدی علیه آنها خیلی نادر است. حمله به روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها یا تهدید آنها هم از سوی شهروندان و هم سیاست‌مداران محکوم می‌شود. با این وجود، هنگام تظاهرات‌های بزرگ روزنامه‌نگاران می‌توانند قربانی خشونت پلیس شوند یا به دست سازمان‌های مجرمانه (که به قاچاق مواد مخدر و قاچاق انسان مشغولند و به نیروهای امنیتی رشوه می‌دهند) تهدید شوند. در روزاریو، سومین شهر بزرگ کشور، قاچاق‌چیان مواد مخدر رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران را هدف قرار می‌دهند.
