دورنمای رسانه‌ای برزیل با تمرکز بالای مالکیت در بخش خصوصی شناخته می‌شود که از رابطه نامبارکی میان حلقه‌های حاکم مذهبی، اقتصادی و سیاسی تشکیل می‌شود. ده شرکت عظیم تجاری متعلق به عده مشخصی از خانواده‌ها هستند که کل بازار را با هم شریک شده‌اند. پنج رسانه بزرگ کشور گلوبو (Globo)، بندیرانتس (Bandeirantes)، آربی‌اس (RBS)، رکورد (Record) و فولها (Folha) هستند. کار روزنامه‌نگاران مستقل همیشه در خطر است چرا که رسانه‌ها زیر نفوذ و دخالت سنگین دولت قرار دارند. 

به قدرت رسیدن بولسونارو در ۲۰۱۸ وضعیت پیچیده‌ای را برای رسانه‌های برزیلی ایجاد کرد. رییس‌جمهور پی‌در‌پی به روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها توهین می‌کند. او به شکلی خیلی راهبردی هواداران خود در شبکه‌های اجتماعی را بسیج می‌کند تا حمله‌های هماهنگی علیه رسانه‌ها به راه اندازد و به آنها برچسب دشمن کشور می‌زند. 

قانون اساسی فدرال مصوب ۱۹۸۸ آزادی رسانه را تضمین می‌کند. و در کل چارچوب حقوقی برزیل بیشتر به نفع انجام آزادانه روزنامه‌نگاری است. با این وجود، قانون رسانه‌های تصویری و مخابرات قدیمی، ساده و ناکارآمد است. خبرنگاران و رسانه‌ها پی‌در‌پی به دست سیاست‌مداران و گروه‌های تجاری مورد شکایات حقوقی آزاردهنده قرار می‌گیرند و این افراد از همه نفوذ خود بهره می‌گیرند تا رسانه‌ها را بترسانند. 

در نتیجه بحران جهانی رسانه‌ها به دلیل گسترش شبکه‌های آنلاین، شرکت‌های بزرگ رسانه‌ای کشور سعی دارند الگوهای اقتصادی خود را از نو بسازند. این شرکت‌ها در چند صنعت و تجارت دیگر سرمایه‌گذاری می‌کنند که باعث می‌شود احتمال تضاد منافع زیاد شود و استقلال سردبیری از بین برود. در همین حال رسانه‌های محلی هم دائما تضعیف می‌شوند. 

ادبیات خصمانه دولت بولسونارو نسبت به روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها باعث شده است بی‌اعتمادی و رفتار خصمانه نسبت به خبرنگاران در کل جامعه تقویت شود. انتشار گسترده ضد اطلاعات همچنان عرصه بحث و مناظره عمومی را مسموم می‌کند.

در برزیل در دهه منتهی به ۲۰۲۰، حداقل ۳۰ روزنامه‌نگار کشته شدند که دومین کشور مرگبار منطقه برای خبرنگاران در این بازه بوده است. وب‌نگاران، مجریان رادیو و روزنامه‌نگاران مستقلی که در شهرهای کوچک و متوسط کار می‌کنند و به فساد و سیاست محلی می‌پردازند از همه آسیب‌پذیرتر هستند. آزار و حمله آنلاین علیه روزنامه‌نگاران، به ویژه زنان، در حال افزایش است.