کنگو دورنمای رسانه‌ای خیلی متراکمی دارد.  بیش از ۲۰ شبکه تلویزیون خصوصی، ۲۰ روزنامه و ۴۰ ایستگاه رادیویی در کشور فعالیت می‌کنند. رادیو تلویزیون رقمی(Digital Radio Television)، اولین شبکه تلویزیونی خصوصی در کشور، و تلویزیون واکس (Vox TV) محبوب‌ترین شبکه‌ها هستند. رادیو موکودک که خصوصی است نیز خیلی محبوب است. دپیچز د برازاویل (Les Dépêches de Brazzaville) تنها روزنامه‌ای است که هر روز منتشر می‌شود و هفته‌نامه سماین آفریکاین (La Semaine Africaine) که در سال ۱۹۵۲ تاسیس شد قدیمی‌ترین نشریه کشور است. گرچه دورنمای رسانه‌ای متنوع و رنگارنگ به نظر می‌رسد، درباره استقلال گزارش‌دهی در آن تردید وجود دارد چون بسیاری از رسانه‌ها، به ویژه شبکه‌های تلویزیونی، روابط نزدیکی با متحدان دولت دارند.

در دولت خودکامه دنیس ساسو نگسو که از سال ۱۹۹۷ قدرت را در دست دارد، روزنامه‌نگاران وقتی از رئیس‌جمهور و متحدانش صحبت می‌کنند باید خود را سانسور کنند و مقامات از تهدید و توبیخ برای فشار به آنها استفاده می‌کنند. دولت نفوذ زیادی در عزل و نصب دبیران رسانه‌های حکومتی دارد و خود رئیس‌جمهور رئیس شورای عالی آزادی ارتباطات، نهاد مقرراتی رسانه‌ها، را منصوب می‌کند.

قانون‌هایی درباره آزادی اطلاعات و ارتباطات، درباره کثرت‌گرایی در خبررسانی عمومی، و مقررات شورای عالی آزادی ارتباطات قرار است از آزادی روزنامه‌نگاری حفاظت کنند، اما این قانون‌ها که در ظاهر به نفع خبرنگاران هستند، به ندرت اجرا می‌شوند و حبس خودسرانه روزنامه‌نگاران در این کشور ادامه دارد. در دسامبر ۲۰۲۲ شورای عالی آزادی ارتباطات شبکه تلویزیونی واکس (Vox TV) را برای یک هفته تعلیق کرد بدون آنکه محتوایی که باعث این تعلیق شد را مشخص کند و حتی بدون آنکه از پیش با نمایندگان این شبکه صحبت کند. دبیر تلویزیون واکس چند روز بعد استعفا و خروج خود را از این رسانه اعلام کرد.

چندین رسانه، از جمله شبکه‌های تلویزیونی مستقر در برازاویل شامل تلویزیون تاپ (Top TV)، ام‌ان‌تی‌وی (MNTV)، و سی‌بی‌پلاس (CB+)، و همچنین دی‌وی‌اس‌پلاس (DVS+) در شهر پوینت نوآر مجبور شدند در سال‌های اخیر به دلایل اقتصادی تعطیل شوند. تنها رسانه‌های حکومتی کمک دولتی دریافت می‌کنند و در همین حال دورنمای اقتصادی رسانه‌های خصوصی خیلی به بازار تبلیغات کوچک این کشور وابسته و به آن محدود است.

روزنامه‌نگاران روزانه با تهدیدهایی واقعی مواجه می‌شوند، به ویژه وقتی از دولت انتقاد یا با رهبران مخالف دولت مصاحبه کنند. اقدام‌های تلافی‌جویانه علیه خبرنگاران انجام می‌شود، از آن میان می‌توان به ارعاب در رسانه‌های اجتماعی، تهدیدهای تلفنی، بازداشت‌ و حبس خودسرانه و حتی اخراج و تبعید اجباری اشاره کرد. ریموند مالونگا (Raymond Malonga) مدیر انتشارات یک روزنامه به اتهام افترا با شکایت همسر دبیر سرویس‌های امنیتی کشور در سال ۲۰۲۱ به شش ماه حبس محکوم شد. این پرونده شبیه پرونده سردبیر روزنامه‌ دیگری بود که دو سال پیش به نحوی خودسرانه برای ۱۸ ماه بازداشت شد.