Bolivie 2022 - FA

دولت بولیوی کنترل شمار زیادی از نشریات کشور را در دست دارد و نظرداشت رسانه‌های منتقد را به ویژه در شبکه‌های اجتماعی تقویت کرده است. مالکیت رسانه‌های خصوصی نیز بسیار متمرکز است که تنوع آنها را به خطر می‌اندازد. روزنامه‌های اصلی کشور دبر (El Deber) و دیاریو (El Diario) هستند. پرمخاطب‌ترین شبکه تلویزیونی کانال سور (Canal Sur) است. 

دوره‌ای از بی‌ثباتی سیاسی در اواخر سال ۲۰۱۹ باعث شد اوو مورالس، رییس‌جمهور سابق مجبور به ترک کشور شود و در این دوران حمله‌ها علیه رسانه‌ها افزایش یافته بود. انتخاب لوئیس آرسه (Luis Arce) که در نوامبر ۲۰۲۰ سوگند یاد کرد، به این دوران پایان داد. حمله‌های مورد اشاره شامل ترساندن، آزار، تهدید، ضرب و شتم جسمی، سرقت تجهیزات، و اعمال سانسور در رادیو و تلویزیون بود.

روزنامه‌نگاران دردسرساز تلقی می‌شوند و همواره قربانی اذیت و آزار قضایی می‌شوند. بعلاوه، بنا بر بخش‌نامه بلند پایه ۱۸۱ که در ۲۰۰۹ صادر شد، روزنامه‌نگارانی که «دروغ بگویند»، «وارد بازی‌های حزبی شوند»، یا «به دولت توهین کنند» ممکن است درآمد حاصل از تبلیغات دولتی خود را از دست بدهند. این توبیخ در ترکیب با بازداشت‌های خودسرانه و بخشودگی گسترده عاملان جنایات، خودسانسوری را در سراسر کشور تشویق می‌کند. قتل بسیاری از روزنامه‌نگاران بدون مجازات رها شده است. قربانیانی مانند ورونیکا و ویکتور هوگو پناسو لایم (Verónica and Victor Hugo Peñaso Layme) که در سال ۲۰۱۲ به قتل رسیدند.

با وجود این که در آمریکای لاتین بولیوی بزرگ‌ترین ذخایر منابع طبیعی، یعنی گاز طبیعی و لیتیوم، را دارد اما فقیرترین کشور این منطقه است. خدمات اصلی کشور توسط شرکت‌های خصوصی خارجی تامین می‌شود و بیشتر اقتصاد کشور غیررسمی است. فشار مالی بر رسانه‌ها، به ویژه هنگام توزیع تبلیغات دولتی، ممکن است عواقبی جدی به همراه داشته باشد و گاهی حتی منجر به تعطیلی رسانه‌ها شود.

کلیسای کاتولیک از دیرباز نفوذ عمیقی در رسانه‌ها داشته است و شبکه‌ گسترده پرنفوذی در سراسر کشور دارد.

 از سال ۲۰۲۰ خشونت جسمی کارمندان رسانه، به ویژه در مناطق روستایی، تشدید شده است. روزنامه‌نگاران ممکن است قربانی حمله‌های خشونت‌آمیز تظاهرکنندگان و نیروهای امنیتی شوند. بسیاری از شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی مجبور شده‌اند برنامه‌های خود را قطع کنند یا دفاتر آنها تخریب و غارت شده است.