۸ مارس روز جهانی زن، با حمایت گزارش‌گران بدون مرز، نخستین مرکز حمایت از زنان ژورنالیست در افغانستان کار خود را آغاز کرد.

در تاریخ ۱۷ حوت ۱۳۹۵ مراسم افتتاحیه مرکز حمایت از زنان ژورنالیست در افغانستان با حضور بسیاری از شخصیت‌های حکومتی و جامعه مدنی در شهر کابل برگزار شد. نسرین اوریا خیل وزیر کار، فوزیه کوفی رئیس کمیسیون زنان ولسی جرگه، زهره یوسف مشاور بانوی اول افغانستان، رولا غنی، شاه‌حسین مرتضوی معاون سخنگوی ریاست جمهوری، ثریا صبرنگ کمینشر کمیسیون مستقل حقوق بشر، حمیرا ثاقب رئیس خبرگزاری زنان، حشمت‌الله رادفر مشاور رسانه‌‌یی رئیس اجراییه، نحیب شریفی مدیر کمیته صیانت از خبرنگاران، رهین مخدوم وزیر اسبق اطلاعات و فرهنگ، ضیا بومیا رئيس مرکز رسانه هاى جنوب آسيا(سفما)، دانش کروخیل رئیس آژانس خبری پژواک، لطف الله نجفی زاده مدیر طلوع نیوز، فتانه گیلانی روزنامه‌نگار پرسابقه و... از جمله شرکت کنندگان در این مراسم بودند. مدیریت مرکز حمایت از زنان ژورنالیست در افغانستان را فریده نیکزاد روزنامه‌نگار شاخته شده افغان بر عهده دارد. مرکزی که از سوی ژورنالیست‌های زن افغان و برای زنان ژورنالیست افغان راه‌اندازی شده است. وظیفه این مرکز حمایت و حفاظت از ژورنالیستان زن در افغانستان به ویژه در ولایت نا امن است. فریده نیکزاد در این باره می‌گوید:« تشکیل این مرکز پیامی است برای زنان ژورنالیست در افغانستان و از طریق آن‌ها به همه زنان افغان. ما می‌خواهیم زنان‌ خبرنگار را هم در ولایت و ساحه‌های نا امن و هم در محل کار خود در رسانه‌ها حمایت‌کنیم. هم از جان و تن‌شان و هم از حقوق‌شان دفاع کنیم. برای پیشبرد این وظیفه که برای جامعه افغانستان اهمیت بنیادین دارد به همیاری حکومت و مسوولان رسانه‌ها نیاز داریم.» مرکز حمایت از زنان ژورنالیست در افغانستان با همیاری گزارش‌گران بدون مرز بنیادگذاری شده است. این مرکز در نظر دارد با همه اشکال اعمال فشار به شمول اجتماعی و سیاسی که زنان خبرنگار با آن مواجهه‌ هستند، مبارزه کند و مکانی باشد برای تبادل نظر همه ژورنالیستان زن تا بتوانند با استفاده از شبکه اطلاعات و ارتباطاتی خود مشکلات مسلکی خود را طرح و از تجارب یکدیگر برای حل آن‌ها یاری گیرند. مرکز تلاش می‌کند با ارائه توصیه به مسوولان و نهادهای حکومتی به اجرا و بهبود قانون‌ها کمک کند. مرکز همچنین با مسوولان رسانه برای مبارزه با تبعیض و حفاظت از ژورنالیستان زن همکاری می‌کند. کریستف دولوار دبیر اول گزارش‌گران بدون مرز در این باره می‌گوید:« ما از آغاز به کار مرکز حمایت از زنان ژورنالیست در افغانستان خرسندیم. زنان ژورنالیست به شکلی دوگانه قربانی هستند از یک سو با جنگ تحمیلی طالبان و داعش بر علیه مرم افغانستان و از سوی دیگر با فشارهای جامعه . هر سال ده‌ها تن از آن‌ها بر اثر تهدید و آزاد مجبور به ترک کار خود و یا خروج از کشور می‌شوند. با حمایت از زنان ژورنالیست در افغانستان ما از آزادی رسانه‌ها دفاع می‌کنیم.» در افغانستان مطبوعات زنان از سال ۱۹۲۰وجود آمد با آنکه زنان در سال ۱۹۱۸رادیو کار خود را آغاز کرده بودند. اما در همه منازعه‌ها کشور زنان نخستین قربانی بودند. در تاریخ معاصر کشور و در جنگ‌های داخلی و سپس ظهور طالبان کار ژورنالیستان زن ممنوع بود. پس از سقوط طالبان خبرنگاران زن امکان فعالیت دوباره پیدا کردند. امروز در بسیاری از رسانه‌ها حضور فعال دارند. اما همچنان نا امنی بیشترین قربانی را از آن‌ها می‌گیرد. افزون بر نا امنی، معظلات اجتماعی نیز مانعی دیگر برای کار خبرنگاران زن است که منجر به فشار از سوی نزدیکان به آن‌ها می‌شود. گاهی خانواده نگران از وضعیت ناامنی و تهدید عامل فشار بر خبرنگاران زن هستند. بنا بر مطالعات کمیته صیانت از خبرنگاران ۵۳٪ از خانواده‌ها ۲۰٪ در کابل و ۸۰٪ در قندهار و ننگرهار با کار کردن دخترانشان مشکل دارند. از سال ۲۰۰۲ میلادی دست‌کم چهار روزنامه‌نگار زن بدست نزدیکانشان کشته شده‌اند. از این میان می‌توان به شیما رضایی در سال ۲۰۰۵ ، شکیبا سانگ آماج در سال ۲۰۰۷ اشاره کرد. قربانیان تبلیغات بینادگرایان که مخالف کار کردن زنان در جامعه هستند و نبود حفاظت از سوی مسوولان حکومتی. بنا بر آمارهای سازمان ملل متحد در شش سال گذشته خشونت علیه زنان در افغانستان ۶۰٪ افزایش داشته است. با افزایش تهدیدها بسیاری از ژورنالیستان زن مجبور به ترک کار خود شده‌اند. در برخی از ولایت خبرنگار زن وجود ندارد. در میان ده خبرنگار و همکار رسانه‌ای کشته شده در سال ۱۳۹۵ در افغانستان چهار تن از آن‌ها زن بوده‌اند. از سال ۲۰۰۱ در افغانستان ۱۳ خبرنگار و همکار مطبوعاتی به قتل رسیده‌اند که ۵ تن از آن‌ها خارجی بوده‌اند. ده‌ها خبرنگار زن در دو سال گذشته کشور خود را ترک کرده‌اند.