از زمان استقرار دیکتاتوری در کشور از سپتامبر ۲۰۰۱،  فعالیت تمام رسانه‌های مستقل ممنوع شد. هیچ رسانه خارجی یا داخلی اجازه فعالیت ندارد. تنها رسانه‌‌های مجاز آنهایی هستند که مستقیم زیر نظر وزارت اطلاعات کار می‌کنند: یک آژانس خبری، چند نشریه، و تلویزیون اری (Eri TV) که همه آنها زیر نظارتی سخت‌گیرانه قرار دارند و باید پروپاگاندای رژیم را منتشر کنند. دسترسی آنلاین به اخبار و اطلاعات خیلی محدود است. تنها بارقه امید برای آن دسته از افرادی که می‌خواهند از آنچه در اریتره اتفاق می‌افتد آگاه شوند رادیو اِرنا (Radio Erena) است، رادیویی مستقل و غیر سیاسی که توسط روزنامه‌نگاران تبعیدی در پاریس اداره می‌شود و در سال ۲۰۱۹ دهمین سالگرد تاسیس خود را جشن گرفت. با این وجود امواج رادیویی این شبکه نیز معمولا مسدود می‌شود.

تسلط رژیم بر اخبار و اطلاعات کامل است چرا که عامل اصلی بدگمانی آفروکی، دیکتاتور کشور هستند، کسی که تمام اطلاعات را طبقه‌بندی می‌کند و آن را حتی در میان اعضای دولت خویش تا حداقل ممکن پخش می‌کند.

آزادی رسانه‌ها در قانون اساسی تضمین شده است اما هیچ وقت تحقق نیافته است. در عمل روزنامه‌نگاری در اریتره ممنوع است.

اریتره یکی از فقیرترین کشورهای جهان است و اقتصاد آن به زانو درآمده است. رسانه‌ها در این کشور ممنوع هستند و هیچ بازار تبلیغاتی برای رسانه‌ها وجود ندارد.

جامعه اریتره دو دهه گذشته را در وحشت زندگی کرده است. منتقدان دولت بازداشت یا مجبور می‌شوند کشور را ترک کنند، و آزادی بیان وجود ندارد. چند روزنامه‌نگار خارجی اندکی که طی سال‌های اخیر توانسته‌اند از اریتره دیدن کنند همیشه از سوی ماموران امنیتی همراهی می‌شدند و افرادی که با آنها مصاحبه می‌شد زیر نظرداشت بودند. 

بسیاری از روزنامه‌نگاران در زندان‌های رژیم محبوس هستند و اجازه ارتباط با خانواده‌ها یا وکیل‌ خود را ندارند. رئیس‌جمهور در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۹ در اشاره به داویت آیزاک (Dawit Isaak)، روزنامه‌نگاری با ملیت دوگانه سوئد و اریتره که برای ۲۰ سال گذشته در شرایطی وحشتناک و بدون اجازه تماس حبس شده است، گفت: «ما او را آزاد نخواهیم کرد و محاکمه هم نخواهد شد.» نظرداشت در کشور همیشگی و فراگیر است و در کافی‌نت‌ها همه، از جمله خبرنگاران، اول باید هویت خود را احراز کنند تا بتوانند اجازه حضور در فضای آنلاین بیابند.