مومیا ابوجمال نماد ماندگار روزنامه‌نگاران محکوم به مرگ : به مناسبت نهمین سالروز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام

در آستانه ١٨ مهرماه (ده اکتبر) نهمین سالروز جهانی مبارزه با مجازات اعدام، سازمان باهم علیه مجازات اعدام و گزارش‌گران بدون مرز یادآور می‌شوند که در برخی از کشورها روزنامه‌نگار بودن، مدیریت سایت را برعهده داشتن و یا ویلاگ نویس بودن می‌تواند کسی را در خطر مجازات اعدام قرار دهد. برخی از رژیم‌ها با بهانه‌هایی چون براندازی، اقدام علیه امنیت ملی یا کفرگویی ، انتقاد و یا اعتراض به دولت، کشیدن کاریکاتور از رهبران و یا نوشتن در باره‌ی موضوعی حساس را با مجازات مرگ پاسخ می‌دهند. در ایران و ویتنام ده‌ها نفر از وب‌نگاران و شهروند وب‌نگاران در انتظار صدور احکام مرگ هستند. وحید اصغری بیست و پنج ساله در چه وضعیتی قرار دارد، از سال ١٣٨٧ در زندان بسر می‌برد و تاریخ دقیق دادگاه و صدور حکم اعدام او همچنان ناروشن است. مجازات اعدام نقی عدالت است با عدالتی‌ست که می کشد. مجازت اعدام همزمان تهدید و تشویقی است برای خودسانسوری. چین در رده نخست اعدام درجهان برای ٥٥ اتهام احکام مرگ صادر می‌کند. دست کم در سه مورد این جرایم سنگین، یعنی تهدید علیه امنیت عمومی ، تشویق به تجزیه کشور و انتشار اسرار دولتی. به شکل مستقیم نقض آزادی بیان هستند. در اوگاندا، روزنامه‌نگاران زندانی اگوستین اوکلو و پاتریک اوتیم، همچنان در انتظارند تا بدانند که اتهام براندازی و خیانت جانشان را به غارت می‌برد یا نه. در سودان گوینده رادیو عبدالرحمان آدم از اکتبر ٢٠١٠ در زندان بسر می‌برد، متهم به انتشار اصرار دولتی شده است و خطر اعدام تهدیدش می کند. با این حال تعداد روزنامه‌نگاران محکوم شده به مجازات اعدام نادر است. حتا در ایران که در رده دوم کشورهای جهان برای صدور احکام اعدام جای دارد، احکام اعدام صادر شده برای روزنامه‌نگاران معمولا تقلیل می‌یابند و یا لغو می‌شوند. مجازات مرگ جنایت را کم نکرده است و خطا را جبران نمی‌کند. و نمی‌تواند حق سلب ناشدنی اطلاع رسانی، انتقاد و آزادی بیان را درهم شکند. یکی از استثناهای روزنامه‌نگاران به مرگ محکوم شده، که خود به نمادی برای لغو مجازات اعدام بدل شده است. نه ایرانی نیست، نه ویتنامی و نه سودانی، شهروند ایالت متحده ی امریکاست. به اتهام کشتن پلیسی، در دادگاهی با نواقص فاحش قانونی و متاثر از نژاد پرستی، به مرگ محکوم شده است. مومیا ابو جمال نزدیک به سی سال است که در راهرو مرگ، بسر می‌برد. او اگر صدای بی صدایان نیود، صدایی که هنوز در سلول نیز همه را به شنیدن فرا می‌خواند، سرنوشتش چنین بود؟ و چنین قربانی سخت‌گیری‌های قضایی می‌شد که تا امروز دادستانی پنسیلوانیا تقاضای برگزاری دادگاهی دیگری را مسدود کند؟ سی سال، زمانی پایان ناپذیر برای زندانی در انتظار اعدام است. و مدت زمانی است که در فرانسه گیوتین از کار بازایستاده است. این هم‌زمانی نمادی است مناسب، به ویژه پس از اعدام تروی دایویس، برای خواست رهایی مومیا ابو جمال از قتلی قضایی.