امامعلی رحمان با القاب "بنیان‌گذار صلح و وحدت ملی" و"رهبر ملت"، به‌شکل فزاینده‌ای گرایش‌‌های اقتدارگرایانه خود را اعمال می‌کند. این تهدیدی است بر اجماع ملی شکننده‌ای که بر روی خاکسترهای جنگ داخلی ساخته شده است، جنگی که از سال ۱۹۹۲ تا۱۹۹۷ به درازا کشید و کشور را ویران کرد. در کنار بحران اقتصادی فشارهای حکومت منجر به تعطیلی شماری از رسانه‌های مستقل از این میان آزادگان و پیک شد. برقراری اتوکراسی خفقان‌آور باعث خروج ده‌ها خبرنگار از کشور شده است. آزار سرویس‌های امنیتی، هراس‌افکنی و شانتاژ بخشی از زندگی روزمره روزنامه‌نگارانی است که هنوز قانع نشده‌اند. برخی از این روزنامه‌نگاران در فهرست سیاه « تروریست» قرار گرفته‌اند. این فضا خودسانسوری و بخشودگی فاسدان را فراهم می‌کند. روزنامه‌نگار سابق خیرالله میرسعیدف به مدت هشت ماه برای افشاگری در باره دزدی از منابع عمومی در بازداشت بسر برد. اگر درخواست مجوز فعالیت‌‌شان رد نشود، خبرنگاران خارجی برای کار زیر فشار و تهدید قرار دارند.  در حالی که حکومت مهار خود را بروسایل ارتباطاتی بیشتر می‌کند، مسدود سازی سایت‌های اصلی اطلاع‌رسانی و شبکه‌های اجتماعی با استفاده از فن‌آوری‌های جدید و بکارگیری «ارتش ترول» که هدفشان بی‌اعتبار کردن هر صدای منتقد است، به روش دائمی دولت بدل شده است.