تنها سه گروه رسانه‌‌ای قادر به پخش برنامه در سراسر کشور هستند، در مناطقی که برخی خیلی تجهیزات ارتباطاتی ضعیفی دارند. رادیو همچنان پرمخاطب‌ترین رسانه در کشور است اما رادیوهای مستقل از نظر اقتصادی آسیب‌پذیرتر از رادیوهای سه گروه مذکور هستند. بیش از نیمی از ساکنان مرکز استان‌ها اطلاعات خود را از سایت‌های خبری و شبکه‌های اجتماعی دریافت می‌کنند. با آنکه رسانه‌ها در بیشتر استان‌ها فعال هستند اما اثر اندکی از اطلاعات و خبرهای محلی در بیشتر مناطق کشور به چشم می‌خورد. تنوع منابع خبری هنوز کافی نیست.

کلمبیا برای اولین بار در تاریخ خود اولین دولت ائتلافی دست چپی را در ۲۰۲۲ انتخاب کرد، اما احزاب مخالف هم هنوز قوی هستند که موجب تشدید قطبی شدن سیاسی و اجتماعی کشور می‌شود. دولت از رسانه‌های اجتماعی بهره گرفته تا با انتقادات رسانه‌های سنتی مقابله کند و مقامات ارشد دولت به دشمن‌انگاری روزنامه‌نگاران متهم شده‌اند. موارد سابق نظرداشت حکومتی و جاسوسی از روزنامه‌نگاران هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است. 

قانون اساسی مصوب ۱۹۹۱ آزادی بیان و دسترسی به اطلاعات را تضمین می‌کند. کلمبیا برای هر بخش رسانه رویه قضایی مستقلی دارد اما چندگانه بودن قانون‌ها باعث بروز سردرگمی شده است. از ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ دولت حاکم قانون‌های تلویزیون و اطلاعات را در مجلس کشور بازنگری کرد و تلاش‌هایی چند برای محدود کردن آزادی رسانه‌ها داشت. هنگام انتخابات پوشش رسانه‌ای موضوع‌ها مرتبط با «نظم عمومی» فقط محدود به اطلاعات مورد تایید منابع رسمی است.

بیشتر رسانه‌های محلی با کمک منابع مالی دولتی یا شرکت‌های خصوصی اداره می‌شوند که باعث می‌شود ظرفیت انتقادی آنان محدود شود. منابع مالی در دسترس برای رسانه‌های محلی، مستقل و متفاوت محدود است اما رسانه‌های آنلاین شاهد افزایش قابل توجه درآمد حاصل از تبلیغات بودند و دست کم دو رسانه مستقل اکنون صرفا با درآمد حاصل از کمک‌های مردمی به کار خود ادامه می‌دهند. سایت‌های خبری پولی در حال ظهورند و رسانه‌های سنتی هم اکنون به الگوی اشتراک و آبونمان روی آورده‌اند. پس از همه‌گیری برخی از روزنامه‌ها به انتشار نسخه چاپی ادامه دادند اما کمبود تجهیزات چاپی و کاهش ارزش پول ملی باعث شد هزینه چاپ و عرضه گران‌تر شود.

مطالعات از افزایش ضد اطلاعات هشدار می‌دهند و مردم دل خوشی از نحوه پوشش خبری رسانه‌ها ندارند و روزنامه‌نگاران را افرادی جانبدار تلقی می‌کنند. برقراری ارتباط کشور با اینترنت هم به دلیل فساد جاری در وزارت فناوری، اطلاعات و ارتباطات، ناکام مانده است. ارتباط میان روزنامه‌نگاران با دنیای سیاست و تجارت در این منطقه حاکم است. رهبران مالی و محلی و برخی اشخاص بانفوذ در انگ‌زنی علیه روزنامه‌نگاران منتقد نقش داشته‌اند. 

پرداختن به موضوع‌های زیست‌محیطی مانند عواقب استخراج معادن و جنگل‌زدایی، و پوشش موضوع‌هایی چون درگیری‌های مسلحانه، درگیری درباره ادعا بر مالکیت زمین، سازمان‌های محلی، یا دفاع از حقوق قومیت‌ها و ابعاد مرتبط با پیمان صلح  ممکن است روزنامه‌نگاران را در معرض خشونت قرار دهد. پرداختن به موضوع‌های مرتبط با فساد، توسعه کارتل‌های مکزیکی، و اتحاد میان سیاست‌مداران، گروه‌های مسلح و شرکت‌های خصوصی نیز به ویژه برای امنیت روزنامه‌نگاران حساس تلقی می‌شود. روزنامه‌نگاران با تهدید انگ خوردن و حتی قتل مواجه‌اند: دو روزنامه‌نگار در سال ۲۰۲۲ به قتل رسیدند که یکی از آنها تحت مراقبت دولتی بود.