آژانس خبری مرکزی کره (Korean Central News Agency)، سخنگوی رسمی دولت و تنها منبع خبری مجاز برای رسانه‌های کره شمالی است. این رژیم تولید و پخش اطلاعات را به دقت کنترل می‌کند و روزنامه‌نگاری مستقل را کاملا ممنوع کرده است. چند آژانس خبری خارجی مانند آژانس خبری فرانسه (Agence-France Presse) و کیودو نیوز (Kyodo News) به شکل رسمی در کشور حضور دارند اما در نظرداشتی همه جانبه کار می‌کنند که آنها را از گزارش‌گری مستقل باز می‌دارد.

کیم جونگ اون (Kim Jong-un)، فرزند و نوه دیکتاتورهای سابق کیم جونگ ایل (Kim Jong-il) و کیم ایل سونگ (Kim Il-sung)، رهبر این رژیم تمامیت‌خواه است که قدرت خود را بر پایه  سرکوب، سانسور و پروپاگاندا بنیان نهاده است. او شخصا اطمینان خاطر حاصل می‌کند که رسانه‌ها فقط مطالبی را منتشر می‌کنند که در ستایش حزب، ارتش و خود او باشد.

ماده ۶۷ قانون اساسی کره شمالی از آزادی رسانه‌ها نام برده است اما رژیم به شکلی نظام‌مند این اصل را زیر پا می‌گذارد.

اقتصاد کره شمالی کامل متمرکز است اما پس از چند مورد سوء مدیریت اقتصادی در سالیان گذشته، دولت مجبور به کاهش قدرت خود بر فعالیات اقتصادی بخش خصوصی شده است. بیش از ۴۰۰ بازار در سراسر کشور فعال هستند که موجب توزیع آسان‌تر اطلاعات در میان شهروندان می‌شود. ظاهرا فیلم و سریال‌های تلویزیون کره جنوبی از همه چیز بیشتر محبوب است و اغلب از طریق فلش درایو توزیع می‌شود با آنکه مجازات‌های سختی در انتظار کسانی است که از محصولات و اطلاعات دنیای خارج استفاده می‌کنند.

رژیم اجازه استفاده گسترده از گوشی‌های همراه، شامل گوشی‌های هوشمند، را داده است اما تمهیداتی فنی هم به کار بسته است تا به دولت اجازه دهد ارتباطات همه افراد با اینترانت (شبکه داخلی) کشور را کنترل کند. شهروندان کره شمالی هنوز ممکن است به دلیل دیدار از سایت رسانه‌ای که خارج از کشور قرار دارد به اردوگاه کار اجباری فرستاده شوند.

در نتیجه تمایل رژیم برای جدایی کامل از دنیا، روزنامه‌نگاران برای انحراف از روایت حزب حاکم بازداشت، اخراج، به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده و کشته می‌شوند. در سال ۲۰۱۷، دولت حتی روزنامه‌نگاران کره جنوبی را به دلیل اظهار نظر درباره وضعیت اقتصادی و اجتماعی کره شمالی در محاکمه‌ای غیابی به مرگ محکوم کرد.