اخیرا رسانه‌های آنلاین در حال گسترش هستند اما چشم‌انداز رسانه‌ای همچنان در دست سه شرکت بزرگ ویرسی (Vierci)، آلباویزیون‌ (Albavisión)، و کارتس (Cartes) خیلی متمرکز است. رسانه‌های محلی برای بقای خود تلاش می‌کنند. روزنامه‌های پرمخاطب کشور ای‌بی‌سی کالر (ABC Color)، ناسیون (La Nación)، و اولتیما هورا (Última Hora) هستند.

انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۸ با پیروزی ماریو عبده بنیتس (Mario Abdo Benítez) از حزب کلرادو به پایان رسید. این حزب از سال ۱۹۴۷ (با استثنای ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۳) قدرت را در دست داشته است هرچند اکنون تضعیف و دچار پراکندگی شده است. در سطح محلی، سیاست‌مداران منبع اصلی فشار بر رسانه‌های منتقد هستند.

قانون اساسی و قانون‌های دیگر پاراگوئه انجام آزادانه‌ی روزنامه‌نگاری را تضمین می‌کنند. رسانه‌های جدید و رقمی از فضایی مطلوب برای توسعه خود برخوردارند و شفافیت دسترسی به اطلاعات با قانون شماره ۵۲۸۲/۱۴ تضمین شده است.

در حالی که پاراگوئه از فقیرترین کشورهای آمریکای جنوبی است اما در دهه گذشته رشدی پایدار را تجربه کرده است و اقتصاد آن بازترین اقتصاد در بازار مشترک کشورهای آمریکای جنوبی است. تجارت‌های اصلی کشور کشاورزی، اقتصاد خرده‌کارانه، و تجارت با برزیل و آرژانتین است.

در منطقه‌های مرزی با برزیل و آرژانتین که محل فعالیت قاچاق‌چیان مواد مخدر است و فساد گسترده است، به ویژه برای روزنامه‌نگاران خطرناک است. روزنامه‌نگارانی که آنجا گزارش می‌دهند ممکن است با جان خود بهای آن را بپردازند، همانطور که برای لئو وراس (Léo Veras) روزنامه‌نگار برزیلی اتفاق افتاد و در سال ۲۰۲۰ به قتل رسید یا هومبرتو آندرس کرونل گودوی (Humberto Andrés Coronel Godoy) روزنامه‌نگار پاراگوئه‌ای که در سپتامبر ۲۰۲۲ جان باخت. هر دوی آنها در پدور جوان کابایرو به قتل رسیدند، شهری در مرز برزیل که محل اصلی قاچاق مواد مخدر است. خبرنگاران هنگام تظاهرات پی‌درپی قربانی ضرب و شتم می‌شوند و حمله‌ها علیه روزنامه‌نگاران در بیشتر موارد بدون مجازات رها می‌شود.