در پی یک دهه  یکپارچه ساختن رسانه‌های استونی اکنون از دو گروه رسانه‌ای بزرگ، یعنی گروه پستیمیس (Postimees Group) و گروه اکسپرس (Ekspress Group)، رسانه همگانی ای‌آرآر (ERR)، رسانه‌های محلی، و چند رسانه آنلاین مستقل تشکیل می‌شوند. رسانه‌های روسی‌زبان، از جمله تلویزیون همگانی، چند ایستگاه رادیویی دولتی و خصوصی، و همچنین وبسایت‌های مستقل تنها برای اقلیت روسی‌زبان کشور برنامه تولید می‌کنند که تنها ۲۵ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند.

دورنمای سیاسی کمابیش با بی‌طرفی نسبت به روزنامه‌نگاران و اندک حمله‌های کلامی علیه آنها شناخته می‌شود که باعث شده است روزنامه‌نگاران بتوانند بدون ترس از تعقیب قضایی، سیاست‌مداران را پاسخگو نگه دارند.

آزادی رسانه‌ها در قانون اساسی تضمین شده است اما با قانون‌های ضد افترا و انتشار اطلاعات خصوصی نیز محدود شده است. در حالی که ترس از شکایات افترا ممکن است منجر به خودسانسوری شود، اخیرا قانون‌های حفاظت از اطلاعات خصوصی نیز بهانه‌ای برای مقام‌های استونی شده‌اند تا به گونه‌ای روزافزون دسترسی رسانه‌ها را به اطلاعات دولتی محدود کنند. چارچوب اخلاقی برای روزنامه‌نگاران توسط اتحادیه شرکت‌های رسانه‌ای تدوین شده است که مورد تایید بیشتر سازمان‌های رسانه‌ای قرار گرفته است.

در استونی مالکیت رسانه‌ها به اندازه‌ای متمرکز است که شمار خریداران از فروشندگان بیشتر است. مالکان دو گروه رسانه‌ای اصلی کشور سهام‌هایی هم در سایر عرصه‌های تجاری دارند. رسانه‌های خصوصی استونی در بازاری کوچک کار می‌کنند و دسترسی محدودی به منابع مالی دارند که باعث می‌شود برای دسترسی به منابع جدید درآمد به اقدامات دیگر، مانند برگزاری مراسم‌ها، روی بیاورند. بودجه رسانه‌های دیداری و شنیداری همگانی خیلی محدود است و ممکن است مورد نفوذ سیاسی قرار بگیرد.

در حالی که هیچ بازدارنده فرهنگی یا اجتماعی از کار روزنامه‌نگاران جلوگیری نمی‌کند اما هنگام همه‌گیری کووید-۱۹ برخی اقشار جامعه رسانه‌ها به همکاری با مقام‌های دولتی و شرکت‌های داروسازی متهم کردند. در نتیجه روزنامه‌نگاران قربانی حمله‌های کلامی در فضای مجازی و دنیای واقعی شدند.

در حالی که حمله‌های جسمی علیه روزنامه‌نگاران خیلی به ندرت اتفاق می‌افتد اما آنها با تعداد روزافزونی از تهدیدهای آنلاین توسط افراد حقیقی مواجه هستند. تندترین حمله‌ها به پلیس گزارش می‌شوند و مورد تحقیق قرار می‌گیرند. گروه‌های رسانه‌ای تمهیداتی به کار بسته‌اند تا بهتر از روزنامه‌نگاران حفاظت کنند اما وقتی کمکی نظام‌مند برای نیازهای روانی آنها وجود ندارد، قلدری در فضای مجازی ممکن است روزنامه‌نگران را به خودسانسوری تشویق کند.