بیلان ۲۰۲۰ RSF شمار کشتگان: از ۵۰ خبرنگار کشته شده دو سوم در کشورهای در حال صلح کشته شده‌اند
بر اساس بخش دوم بیلان سالانه‌ی گزارش‌گران بدون مرز در مورد خشونت و بدرفتاری علیه خبرنگاران به نشر رسیده، ۵۰ خبرنگار در سال ۲۰۲۰ میلادی در سراسر جهان کشته شدند. در حالیکه آمار خبرنگارانی که در کشورهای جنگزده کشته شده‌اند کاهش یافته است، خبرنگاران بیشتری در کشورهایی که در حال جنگ نیستند کشته می‌شوند.
در ۱۰ سال گذشته ۹۳۷ خبرنگار کشته شده‌اند
گزارش‌گران بدون مرز ۵۰ مورد از کشته شدن خبرنگاران را در رابطه با کارهای شان از اول ژانویه (جنوری) تا ۱۵ دسامبر (دسمبر) سال ۲۰۲۰ میلادی ثبت کرده است که این رقم چیزی شبیه به سال ۲۰۱۹ میلادی است (۵۳ خبرنگار در آن سال کشته شدند)، علیرغم آن که تعداد کمتری از خبرنگاران به علت شیوع ویروس کرونا در صحنه بودند.
تعداد بیشتری از خبرنگاران در کشورهایی که "در حال صلح" شناخته شده‌اند کشته می‌شوند. در سال ۲۰۱۶ میلادی ۵۸ ٪ از تلفات کارمندان نهادهای رسانه ای در مناطق جنگی اتفاق افتاد. اکنون تنها ۳۲ ٪ از این تلفات در کشورهای جنگزده چون سوریه و یمن و یا کشورهای با شدت پایین یا متوسط نبرد مانند افغانستان و عراق رخ می‌دهد. به بیان دیگر، ۶۸ ٪ (بیش از دو سوم) این تلفات در کشورهای "در حال صلح" بالاتر از همه در مکزیک (مکسیکو) جایی که هشت خبرنگار کشته شدند، هند که در آن چهار خبرنگار کشته شدند، فیلیپین با سه خبرنگار کشته شده و هندوراس که سه خبرنگار در آنجا نیز کشته شدند اتفاق افتاده است.
از همه خبرنگارانی که در رابطه با کارهای شان در سال ۲۰۲۰ میلادی کشته شدند، ۸۴ ٪ به صورت آگاهانه هدفمند و عمدا در مقایسه با ۶۳ ٪ در سال ۲۰۱۹ میلادی به قتل رسیده اند. تعدادی از آنان مخصوصا به شیوه وحشتناکی به قتل رسیده اند.
در مکزیک (مکسیکو) جسد سربریده ژولیو والدیویا رودریگویز خبرنگار روزنامه ال موندو در ایالت شرقی وراکروز پیدا شد، در حالیکه ویکتور فرناندو آلوارز چاوز دبیر سایت خبری پونتو ایکس پونتو نوتیشیاس در شهر آکاپولکو در غرب این کشور قطعه قطعه شده بود. در هند، راکیش "نیربهیک" سینگهـ خبرنگار روزنامه راشتریا سواروپ در ماه دسامبر (دسمبر) توسط افرادی که از سوی یک مقام محلی که سینگهـ اقدامات فسادبرانگیز وی را مورد انتقاد قرار می‌داد فرستاده شده بودند، پس از ریختن یکنوع ماده آتش زای الکلی ضدعفونی کننده دست روی بدنش، در منزل خود در ایالت اترا پرادش در شمال هند زنده سوزانیده شد، در حالیکه اسرافیل موسز خبرنگار یک شبکه تلویزیونی در ایالت جنوبشرقی تامیل نادو با یک کارد بزرگ به قتل رسید.
در ایران، روح الله زم مدیر سایت خبری و کانال تلگرام آمدنیوز بعد از آن که در یک محاکمه غیرعادلانه محکوم شد، به دار آویخته شد. هرچند اعدام در ایران رایج است، اما در طی ۳۰ سال این اولین باریست که یک خبرنگار با روش قدیمی و وحشتناک اعدام می‌شود.
کریستوف دولوار دبیرکل RSF گفت: "خشونت در جهان علیه خبرنگاران ادامه دارد." "بعضی ها فکر می‌کنند خبرنگاران قربانی خطرات ناشی از شغل خود می‌شوند، اما خبرنگاران هنگام تحقیق و یا پوشش موضوعات حساس به صورت فزاینده هدف قرار می‌گیرند. چیزی که آماج حمله قرار می‌گیرد حق اطلاع‌رسانی که حق همه است."
درست مانند گذشه، اکثر گزارش‌های خطرناک در باره تحقیقات روی موارد فساد محلی یا سوء استفاده از دارایی‌های عمومی (۱۰ خبرنگار در سال ۲۰۲۰ میلادی کشته شدند) و یا هم تحقیق در فعالیت‌های جرایم سازمان یافته (چهار کشته) هستند. در تازه ترین مورد در سال ۲۰۲۰ میلادی هفت خبرنگار در جریان پوشش اعتراضات کشته شدند.
سه خبرنگار در عراق دقیقا به همان شیوه کشته شدند: زمانی که آنان در حال پوشش اعتراضات بودند، با گلوله هایی که از سوی افراد مسلح ناشناس به سرشان شلیک شد. چهارمین خبرنگار در منطقه کردستان در شمال عراق زمانی کشته شد که سعی داشت از میان درگیری‌هایی که بین معترضان و نیروهای امنیتی جریان داشت فرار کند.
در نیجریه، دو خبرنگار قربانی فضای خشونت همراه با اعتراضات شدند، به ویژه اعتراضات علیه بیرحمی یک واحد پلیس مبارزه با جرایم شدند. در کلمبیا یک خبرنگار یکی از شبکه های رادیویی که در حال پوشش اعتراضات جامعه بومی علیه خصوصی سازی زمین‌های محلی و تلاش خشونت آمیز پلیس ضد شورش و نیروهای ارتش برای متفرق کردن معترضان بود با شلیک گلوله کشته شد.
RSF در بیلان سالانه سال ۲۰۲۰ در مورد خبرنگارانی که بازداشت شدند، گروگان گرفته شدند و یا ناپدید شدند که در ۱۴ دسامبر (دسمبر) منتشر شد، گزارش داد که در هم اکنون ۳۸۷ خبرنگار در رابطه با کارهای شان در بازداشت به سر می‌برند. این گزارش تقریبا همان چیزی است که یک سال پیش بود و نشان می‌دهد که شمار خبرنگاران بازداشت شده در سراسر جهان هنوز‌هم در یک سطح تاریخی بالا قرار دارد.
سال ۲۰۲۰ میلادی همچنین شاهد افزایش ۳۵ ٪ی بازداشت خودسرانه خبرنگاران زن و نیز افزایش چهاربرابری دستگیری خبرنگاران در جریان سه ماه نخست گسترش بیماری کرونا در جهان بود. چهارده خبرنگاری که در رابطه با پوشش شیوع این بیماری دستگیر شده بودند هنوز در بازداشت هستند.
شمار خبرنگارانی که در سال ۲۰۲۰ میلادی کشته شدند
آمار
۴۵ خبرنگار حرفه‌ای (۹۰ ٪)
یک خبرنگار غیرحرفه‌ای (۲ ٪)
چهار کارمند نهادهای رسانه‌ای (۸ ٪)
۵۰خبرنگار در رابطه با کارشان کشته شدند (تغییر اندکی در مقایسه با سال گذشته)
۴۲ خبرنگار به قتل رسانده شدند یا عمدا هدف قرار گرفتند (۸۴ ٪)
هشت تن در جریان گزارشدهی کشته شدند (۱۶ ٪)
خبرنگارانی که در رویدادهای میدانی و بدون آنکه هدف قرار بگیرند، کشته شدند
۴۸ مرد (۹۶ ٪)
دو زن (۴ ٪)
۴۹ خبرنگار داخلی (۹۸ ٪)
یک خبرنگار خارجی (۲ ٪)
۱۶ خبرنگار در منطقه جنگی کشته شدند (۳۲ ٪)
۳۴ خبرنگار در منطقه غیرجنگی کشته شدند (۶۸ ٪)
در ۱۰ سال گذشته ۹۳۷ خبرنگار کشته شده‌اند
شمار زیادی از ۵۰ خبرنگاری که در سال ۲۰۲۰ میلادی کشته شدند هدفمند کشته شدند
گزارش‌گران بدون مرز ۵۰ قضیه کشته شدن خبرنگاران را ثبت کرده است که در رابطه با کارخود در سال ۲۰۲۰ میلادی (از اول ژانویه یا جنوری تا ۱۵ دسامبر یا دسمبر) جان باخته اند. این رقم خیلی شبیه سال ۲۰۱۹ میلادی است (زمانی که ۵۳ خبرنگار کشته شدند)، هرچند شمار کمتری از خبرنگاران امسال به علت همه‌گیری کرونا حضور میدانی برای کار داشتند. با خبرنگاران کشته شده در سال جاری، تعداد گزارشگرانی که در ده سال گذشته جان باخته اند به ۹۳۷ تن می‌رسد.
هفت تن از هر ده خبرنگار در کشورهایی کشته شده اند که میدان جنگ نیستند.
آمار امسال روندی را تایید می‌کند که در سال ۲۰۱۶ میلادی آغاز شد و در دو سال اخیر روشن‌تر شده است: شمار خبرنگارانی که در مناطق جنگی کشته می‌شوند در حال کاهش است. اکنون کشورهایی که "در حال صلح" هستند، به مناطقی خونین برای خبرنگاران مبدل شده اند. در سال ۲۰۲۰ میلادی، تقریبا هفت تن از ده خبرنگار کشته شده (۶۸ ٪) در کشورهای جان‌های خود را در کشورهای در حال صلح از دست داده اند، در حالیکه در سال ۲۰۱۶ میلادی این رقم فقط چهار تن از هر ده نفر بود.
کشته شده در مناطق جنگی؟
آری، نه
منطقه جنگی
۸۴ ٪ خبرنگاران کشته شده عمدا هدف قرار گرفتند
جای تعجب نیست تعداد رو به افزایش خبرنگارانی که در کشورهای "در حال صلح" کشته شده اند، با افزایش شمار خبرنگاران که انجام وظیفه خود، هدف قرار گرفتند و کشته شدند، مطابقت دارد. در سال ۲۰۲۰ میلادی، ۸۴ ٪ از خبرنگارانی که کشته شدند، هدفمند کشته شدند. در حالیکه این آمار در سال ۲۰۱۹ میلادی ۶۳ ٪ بود. تعدادی از آنان به شیوه ای وحشتناک به قتل رسیدند، به ویژه در مکزیک (مکسیکو) و هند، کشورهایی که خبرنگاران سر بریده شدند، قطعه قطعه شدند و یا با کاردهای بزرگ زخم زه شدند تا جان سپردند.
افزایش در قتل خبرنگاران تحقیقی
شمار زیادی از خبرنگارانی که قربانی قتل شدند ،افرادی بودند که روی موضوعات حساس کار می‌کردند. امسال، چهار خبرنگار در جریان تحقیق در مورد فعالیت گروه های جرایم سازمان یافته به قتل رسیدند؛ ۱۰ خبرنگار در رابطه با تحقیقات خود راجع به فساد محلی و یا سوء استفاده از صندوق عمومی به قتل رسانده شدند؛ و سه نفر دیگر در حال کار روی موصوعات مرتبط با محیط زیست (از جمله استخراج غیرقانونی معادن یا غصب زمین) به قتل رسیدند.
خشونت شدید در جریان اعتراضات
گزارش‌گران بدون مرز شاهد رخ دادهای دیگری در سال ۲۰۲۰ میلادی بود، که طی آن ناآرامی های مدنی در سراسر جهان خطرات خاصی را به همراه داشت : هفت خبرنگار در حال پوشش اعتراضات کشته شدند؛ (چهار خبرنگار) در عراق، (دو خبرنگار) در نیجریه و (یک خبرنگار) در کلمبیا.
خطرناکترین کشورها برای خبرنگاران
پنج مرگبارترین کشور
مکزیک : ۸
عراق: ۶
افغانستان : ۵
هند: ۴
پاکستان : ۴
آمریکای لاتین: وحشیگری در مکزیک (مکسیکو) مجازات نمی‌شود
با کشته شدن هشت خبرنگار در سال ۲۰۲۰ میلادی، مکزیک موقف خودرا به عنوان پیشتاز در میان خطرناکترین کشورها برای رسانه ها تثبیت کرده است. مکزیک در پنج سال گذشته شاهد قتل هشت تا ده خبرنگار در هرسال بوده است. انتخاب آندرس مانوئل لوپز اوبرادور به عنوان رییس جمهور جدید دقیقا دو سال قبل از بلاهایی که کشور ره به ستوه آورده اند نکاسته است. روابط میان قاچاقچیان مواد مخدر و سیاستمداران همچنان پابرجاست و خبرنگارانی که جسارت پوشش این روابط و یا مسایل مرتبط را به خرج دهند، هدف قتل های وحشیانه قرار می‌گیرند.
جسد ژولیو والدیویا رودریگوز خبرنگار روزنامه ال موندو در حالیکه سرش بریده شده بود در ایالت وراکروز در شرق این کشور پیدا شد. ویکتور فرناندو الوارز چاوز، دبیر سایت خبری پونتو ایکس پونتو نوتیشاس در محله اکواپولو در ایالت غربی گوریرو قطعه قطعه شد. عاملان این قتل ها مانند قتل‌های دیگر تاکنون مجازات نشده اند.
کشور دیگری در نزدیکی مکزیک نیز در پیچاپیچ خشونت گرفتار شده است. هندوراس جاییکه سه خبرنگار در سال ۲۰۲۰ میلادی به ضرب گلوله به قتل رسیدند، به عنوان دومین کشور مرگبار برای کارمندان نهادهای رسانه ای برای دومین سال پیاپی در قاره آمریکا باقی مانده است. آخرین قربانی این خشونت‌ها لویس آلمنداراس یک خبرنگار آزاد بود که از فساد در دستگاه های محلی و نیز خشونت پلیس انتقاد می‌کرد. او نیز مانند دو خبرنگار دیگر اهل این کشور به ضرب گلوله از پای درامد و مرگ وی از سوی مقامات بدون پاسخ و نیز بدون تحقیقات جدی مانده است. به گفته کمیسیون ملی حقوق بشر هندوراس، عاملان بیش از ۹۱ ٪ از قتل های خبرنگاران در این کشور مجازات نشده‌اند.
وضعیت مرگ آبلاردو لیز خبرنگار بومی در جنوبغربی کلمبیا نیز واضح نشده است. لیز که برای شبکه رادیوی محلی امیسورا ناشیون ناسا کار می‌کرد، هنگامیکه پلیس محلی، پلیس ضدشورش و سربازان ارتش در حال متفرق کردن اعتراضات اجتماعات بومی علیه خصوصی سازی زمین های محلی بودند، با اصابت چندین گلوله به بدنش زخم برداشت و دقایقی بعد درگذشت.
خاورمیانه و آسیای مرکزی : مجازات های قدیمی و بازگشت به گذشته
پایان سال ۲۰۲۰ میلادی با مرگ روح الله زم رقم خورد که در ایران به دار آویخته شد. زم مدیر سایت خبری و تلگرام آمدنیوز بود و به عنوان پناهنده در فرانسه زندگی می‌کرد. او در جریان سفر به عراق از سوی عوامل سپاه پاسداران ربوده شد و به زور به ایران بازگردانده شد. در آنجا وی طی یک محاکمه ناعادلانه به جرم "مفسد فی الارض" یکی از جدیترین اتهاماتی که از سوی دادگاه های انقلابی ایران علبه روزنامه‌نگاران مطرح می‌شود، به مرگ محکوم شد. در ۳۰ سال گذشته هیچ خبرنگاری قربانی چنین مجازات قدیمی و وحشتزا نشده بود. اعدام زم تایید کننده این است که ایران به عنوان کشوری رکورددار در کشتن بسیاری از خبرنگاران در نیم سده گذشته بوده است.
ماه دسامبر در افغانستان با قتل دیگری رقم خورد. ملاله میوند خبرنگار شبکه تلویزیونی انعکاس و نماینده مرکز حمایت از خبرنگاران زن در افغانستان در شهر جلال‌آباد در شرق این کشور بود. او قربانی یک قتل شبیه به اعدام بود و همراه با راننده اش توسط مردان تفنگ به دست در نزدیکی خانه اش به قتل رسید. محمد الیاس داعی خبرنگار بخش پشتوی رادیو آزادی، شاخه افغانستان رادیو اروپای آزاد، در ماه نوامبر (نومبر) در اثر انقجار بمبی که در ماشینش کارگذاری شده بود در شهر لشکرگاه مرکز استان (ولایت) هلمند در جنوبغربی افغانستان کشته شد. خشونت علیه خبرنگاران و نهادهای رسانه ای در افغانستان باوجود امیدواری ها برای یک آتش بس در نتیجه گفت‌و‌گو‌های صلح میان دولت افغانستان و گروه طالبان، در حال افزایش است. در سال‌جاری سه خبرنگار دیگر در اثر انفجار بمب های کارگذاری شده در ماشین‌های شان کشته شدند. در حالیکه مسوولیت هیچیک از این قتل ها از سوی کسی پذیرفته نشده است، اعضای جامعه مدنی افغانستان کارزاری را به هدف محکوم کردن ترور منتقدان تاریک‌اندیشی به‌راه انداخته اند.
در عراق نیز با کشته شدن شش خبرنگار در سال ۲۰۲۰ میلادی، مردم شاهد بازگشته به دوره تاریک بوده اند. روش اکثرا یکی است. افراد مسلح ناشناس به سوی خبرنگارانی که اعتراضات خیابانی را که از سال ۲۰۱۹ بدینسو به گونه پیگیر ادامه دارند، را پوشش می‌دادند، آتش گشودند. هشام الهاشمی خبرنگار متخصص تروریسم شناسی و نزار ثانون مدیر شبکه تلویزیونی الرشید از دیگر خبرنگاران حرفه ای بودند که در خیابان و نزدیک خانه های‌شان به ضرب گلوله از پا درآمدند. هیچیک از این قتل ها به گونه درست پیگیری نشده است و مسوولان آن هیچگاه دستگیر و دادگاهی نشده اند.
آسیا-اقیانوسیه: بیرحمی به عنوان یک رویکرد
امسال نیز با سبک خاصی از خشونت علیه خبرنگاران در هند پایان یافت. در سه چهارم این قضایا، جرایم سازمان یافته در عقب قتل خبرنگاران بود. دو مورد از این قتل‌ها خیلی وحشتناک بود. راکیش "نیربهیک" سینگهـ خبرنگار روزنامه راشتریا سواروپ در ماه دسامبر (دسمبر) توسط افرادی که از سوی یک مقام محلی که سینگهـ اقدامات فسادبرانگیز وی را مورد انتقاد قرار می‌داد فرستاده شده بودند، پس از ریختن یکنوع ماده آتش زای الکلی ضدعفونی کننده دست روی بدنش، در منزل خود در ایالت اترا پرادش در شمال هند زنده سوزانیده شد. اسرافیل موسز خبرنگار یک شبکه تلویزیونی در ایالت جنوبشرقی تامیل نادو توسط اعضای یک گروه جنایتکار و بعد از آن که توسط همسایه هایش به عنوان خبرنگار به آنان معرفی شد، در ماه نوامبر (نومبر) با یک کارد بزرگ به قتل رسید.
جسد ذوالفقار ماندرانی خبرنگار یک روزنامه محلی در پاکستان در استان (ولایت) سیندهـ در ماه می پیدا شد که با شلیک دو گلوله به سرش به قتل رسیده بود و آثار شکنجه در پشتش هویدا بود. پلیس محلی ادعا داشت که این یک قتل ناموسی بود، اما وی احتمالا به خاطر تحقیق در باره فعالیت‌های یک قاچاقچی مواد مخدر در آن منطقه که با یک مقام پلیس نیز ارتباط داشت، به قتل رسیده است. ماندرانی یکی از چهار خبرنگاری بود که در سال ۲۰۲۰ میلادی در پاکستان به قتل رسیدند.
در فیلیپین، رییس جمهور رودریگو دوترته پس از احراز مقام ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۶ میلادی یک نیروی ویژه به هدف امنیت رسانه ها را سر و صدای زیاد ایجاد کرد، اما هیچ چیز تغییر نکرد. از سال ۲۰۱۸ میلادی بدینسو هرسال سه خبرنگار در این کشور کشته شده اند. ویرگیلیو "ویر" ماگانس مجری شبکه رادیو پیلیپینو و جوبرت برکاسیو خبرنگار سابق سایت خبری بیکول تودی در سال ۲۰۲۰ میلادی از سوی آدمکش های سوار بر موتور سیکلت با شلیک شش و پنج گلوله به ترتیب به قتل رسیدند.
آفریقا: هراس افگنی و خشونت از سوی پلیس
در سومالی شورشیان وابسته به گروه الشباب در سال ۲۰۱۱ میلادی از شهر موگادیشو اخراج شدند، اما بخش‌هایی از مناطق مرکزی کشور را هنوز‌هم در کنترل خود دارند و به حملات هراس‌افگنی و قتل‌های هدفمند از جمله حمله بر کارمندان نهادهای رسانه ای ادامه می‌دهند. خبرنگارانی که قساوت‌های دولت و یا شکست‌های نظامی را پوشش می‌دهند، بعضا جدا می‌شوند. دو خبرنگار شبکه های تلویزیونی عبدالولی علی حسن خبرنگار شکبه تلویزیونی یونیورسل "آنلاین" در فوریه (فبروری) سال ۲۰۲۰ میلادی به ضرب گلوله و سید یوسف علی از شبکه کالسان در ماه می امسال با ضربات چاقو به قتل رسیدند.
دو خبرنگار در نیجریه که به عنوان کشوری مرگبار برای نهادهای رسانه ای در غرب قاره آفریقا شناخته می‌شود، کشته شدند. خبرنگاران در نیجریه از فضای خشونت توسط پلیس که اعتراضات عمده به ویژه اعتراضات علیه بیرحمی یک واحد پلیس مبارزه با جرایم را دربرمی‌گیرد به دور نمانده اند. تازه ترین قربانی این خشونت ها اونیفید پلومی یک خبرنگار جوان کارآموز بود که دو هفته پس از دستگیری‌اش در جریان پوشش تظاهراتی در بیرون یک انبار غذا، جسدش در سردخانه ای در شهر لاگوس پایتخت اقتصادی نیجریه پیدا شد.
ویروس کرونا عامل تشدید کننده
خبرنگاران نیز مانند سایر جمعیت جهان از گسترش بیماری کرونا در امان نمانده اند. صدها خبرنگار در سراسر جهان (در برخی کشورها بیشتر از دیگر کشورها) توسط این بیماری کشته شدند بدون آن که مشخص شود که آیا واقعا آنان در جریان کار خبرنگاری به این بیماری مبتلا شده بودند. اما مشخص شد که سه تن از این خبرنگاران که احتمالا در زندان به کرونا مبتلا شده بودند، به دلیل عدم درمان کافی درگذشتند.
یکی از آنان آلکساندر تلماچف ۶۵ ساله بود که در نهم نوامبر (نومبر) در یکی از تبعیدگاه روسیه یکماه قبل از پایان ۹ سال زندان درگذشت. وی که دبیر دو بنگاه نشراتی روستوف آن دان (پرو روستوف و اوپلنوموچن زاواویت) بود، در پیوند با پوشش خبری موارد فساد در سال ۲۰۱۱ میلادی دستگیر شده بود. به گفته بیوه آقای تلماچف، وی در اثر شرایط بسیار سخت تبعیدگاه و بدرفتاری هایی که بر وی اعمال می‌شد در وضعیت بسیار بد صحی قرار داشت. خانم تلماچف می‌گوید که شوهرش قبل از مرگ خیلی سرفه می‌کرد. وی مقامات را در مرگ شوهرش در زندان مقصر می‌داند و می‌گوید که آقای تلماچف به علت دسترسی نداشتن به مراقبت‌های درست بهداشتی درگذشت.
دو خبرنگار در مصر و عربستان سعودی احتمالا در اثر ابتلا به بیماری کرونا جان‌های خودرا از دست داند. محمد منیر یکی از آنان بود که به خاطر شرکت در یک برنامه شبکه تلویزیونی الجزیره در مصر دستگیر شده بود. دومی صالح الشحی خبرنگار روزنامه اصلاح‌طلب الوطن در عربستان بود. هردوی آنان با عجله و به گونه غیرمترقبه کمی قبل از مرگ خود آزاد شدند. آزمایش ویروس کرونای منیر چندروز پیش از آزادی اش مثبت اعلام شد. الشحی بعد از چندبار تحت مراقبت شدید قرار گرفتن در اثر کاهش ناگهانی سلامتی اش پس از آزادی از زندان در نتیجه یک بیماری غیرقابل توضیح فوت کرد. چندید نهاد رسانه ای معتقد بودند مرگ وی ناشی از ابتلا به بیماری کرونا بود، اما عدم شفافیت از سوی مقامات سعودی، این موضوع غیرقابل تایید است.